Zaburzenia świadomości, śpiączka, a nawet śmierć – to możliwe skutki pomijania dawek insuliny przez osobę chorującą na cukrzycę. Czy możliwe jest zatem, aby ktoś robił to celowo? Tak – jeśli bardziej od własnej zdrowia ceni szczupły wygląd. Czym jest diabulimia, kto jest na nią narażony i jak się ją leczy?

Czym jest diabulimia?

Termin „diabulimia” to połączenie słów „diabetes” (z ang. cukrzyca) oraz „bulimia”. Pojęcie to określa zaburzenie, którego istotą jest pomijanie dawek insuliny przez osobę chorą na cukrzycę. Dzięki temu wkrótce po posiłku dochodzi do hiperglikemii, a następnie do nadmiernego wydalenia glukozy z moczem. Organizm spala tłuszcz i tkankę mięśniową, wskutek czego nie dochodzi do wzrostu wagi.

Wbrew pozorom diabulimia nie jest rzadkim zjawiskiem – szacuje się, że na pomijanie dawek insuliny decyduje się nawet co dziesiąta nastolatka chorująca na cukrzycę.

Jak groźna jest diabulimia?

Diabulimia jest niezwykle groźną chorobą – nieleczona może doprowadzić do śmierci. W jaki sposób organizm reaguje na nieprawidłowe poziomy cukru?

• objawy o lekkim nasileniu: osłabienie, wzmożone pragnienie, częsta potrzeba oddawania moczu,
• silniejsze osłabienie, silniejsze pragnienie, odwodnienie organizmu,
• uszkodzenie nerek, kwasica ketonowa, zaburzenia świadomości, możliwy zgon.

Jak rozpoznać diabulimię o bliskiej osoby?

O tym, że bliska osoba może cierpieć na diabulimię, będą świadczyły następujące sygnały:

• izolowanie się w celu podania sobie insuliny, niechęć do robienia zastrzyków w obecności innych osób,
• unikanie dokonywania pomiarów cukru przy członkach rodziny albo przyjaciołach,
• pojawianie się objawów nieleczonej cukrzycy – zauważalne osłabienie, bardzo częste sięganie po wodę i odwiedzanie toalety.

U większości osób chorych na diabulimię występują również typowe dla bulimii symptomy psychiczne. Są to:

• negatywne mówienie o swoim ciele,
• brak akceptacji własnego wyglądu, mówienie o sobie w negatywny sposób,
• ciągłe przeglądanie się w lustrze,
• obsesyjne liczenie kalorii, zainteresowanie tematem (dietetyczne aplikacje w telefonie itd.),
• ograniczanie ilości przyjmowanego jedzenia, a nawet podejmowanie głodówek,
• codzienne ważenie się, mierzenie obwodów części ciała itd.

Jak leczy się diabulimię?

Leczenie diabulimii jest – niestety, bardzo trudne. Wyzwaniem jest już przekonanie osoby chorej, że powinna poddać się leczeniu. Strach przed „wyzdrowieniem”, a tym samym przed przytyciem, jest dla wielu dziewcząt i kobiet niemal paraliżujący.

Niemniej warto wiedzieć, że terapia tego zaburzenia jest wieloaspektowa. Koniecznie jest nie tylko regularne odwiedzanie psychologa i diabetyka, ale – w wielu przypadkach – również zażywanie leków antydepresyjnych (antydepresanty hamują zaburzenia lękowe, które często występują w przebiegu zaburzeń odżywiania).

Szukając pomocy dla osoby cierpiącej na diabulimię, warto skupić się na doświadczonych specjalistach – szczególnie przydatny będzie psycholog-dietetyk albo dietetyk z uprawnieniami psychoterapeuty.